خوبه میبینم تو هم مثل من دلت گرفته عجب حس و حالی دارم باورت میشه منو تو فرسنگها با هم فاصله داریم اما انگاری دلهامون نمیتونن این فاصله رو درک کنن ،باور کنن نمیدونم شاید فکر میکنم که تو هم مثل من دلتنگی .
خبر داری گلای تو گلدون دوباره شکوفه زدن؟
میدونم که تو دیگه نمیتونی تصور کنی چون ذهنت خالی شده خالی شده از یاد اون گلی که تو بذرشو تو گلدون کاشتی و اونقدر از فکرش خالی شدی که خشک شد و به ابدیت پیوست حتما تو هم مثل من منتظری اما دیگه نمیتونم فکرتو بخونم نمیتونم درک کنم که دلیل انتظار تو چیه
انگاری تو هم فراموش کردی که هر دو سیاهپوشیم
ما اراده کردیم که گم بشیم تو فاصله ها و دیگه هیچوقت همو پیدا نکنیم مثل دو خط موازی که هیچوقت بهم نخواهند رسید .
من هر روز گلا رو اب میدم مشت مشت اب به پاشون میریزم اما اونا فقط تو ذهنم شکوفه
 
  زدن شاید نمیخوام باور کنم که مدتهاست ریشه هاشون تو خاک کرم زده و خشکیده خبر داری چه اسون خودمو تو حجم این کلمات گم کردم؟ خیلی وقته که دیگه نمیتونم ترو پیدا کنم نمیتونم حستو درک کنم نمیتونم تپشهای قلبتو بشنوم شاید تو مرده باشی شایدم من................
چه فرقی میکنه مهم اینه که گلای تو گلدون خشکیدن و مشت مشتهای اب  من هم نمیتونن بهش حیات ببخشن
و من مثل همیشه فقط لبخند میزنم یک لبخند تلخ بر عکس تو  که تا میتونستی قطره قطره اب روی گونه هات میکاشتی و میگفتی ببین چطور چشام پر اشکه
هنوزم مثل اون سالها لبان من پره از لبخندهای تلخ چشای تو چی؟

خاطرات...............................

خاطرات تو هنوز بوی تازگی میدهند

مثل بوییدن عطر خوش گل یاس مثل تجلی زیبای خورشید

مثل شنیدن اوای خوش اذان بوقت سپیده دم هنگامی که هنوز چشمی به روی زندگی باز نشده

 مثل افتادن برگی در جویبار زندگی در مسیری نامعلوم

مثل چشمانی که خیره به سویی خود را و گذشته خود را در میان هجوم لحظات رفته جستجو میکند

مثل قطره اشکی که چکیده تمامی رنجها و غصه های درونی هر انسانیست بوقت درماندگی

هنوز هم  ارزومند استشمام  نسیمی هستم که عطر خوش نام  ترا به همراه داشته باشد

هنوز هم گوش دل  به نجوای کبوترانی سپرده ام که قصه عشق ترا  را زمزمه میکنند 

و چشمانی که هنوز به دنبال همان پنجره خیالیست که

به انتظار تماشای کوچه خوشبختیست 

و قاصدکانی که حامل پیک جداییند

و

ندایی که خطاب به من میگوید

خاطراتم را به پریشانی گیسوان باد بسپار

مدتهاست هیچ انگیزه ای واسه نوشتن ندارم  دچار بی تفاوتی وحشتناکی شدم 

همه چیز برام بی مفهوم و بی معنی شدن هیچ چی رو نمیتونم درک کنم  خیلی حس ناجوریه هیچ جمله ای رو مناسب حال فعلیم نمیبینم

اخه میدونی وقتی عنوان خودتو دلسوخته میذاری خب خود دلسوخته بودن میتونه بهترین انگیزه واسه نوشتنت باشه اما بی نشان بودن چی؟

عشق ،عشق ،عشق...........................

یک وقتی ارزو میکردم شکوفه عشق و محبت تو دلم جونه بزنه و منم دنیا رو با چشم یک عاشق ببینم زیبا و قشنگ که روزهای انتظار و شبهای سنگین خاطره رو بدنبال داشت لحظاتی که صمیمانه و از سر ارزو و امید  فکر میکردم، به اینده و به روزهایی که در پیش داشتم و حس های قشنگی که سالها در انتظار رسیدنش بودم

اما همینکه این واژه مقدسو لمس کردم دیدم خیلی تهی تر از اونیه که فکر میکردم البته نه اینکه خود عشق تهی باشه نه ،

بلکه کسانی که وسیله ای میشدن واسه بوجود اومدن این حس اونا بودن که عشق رو به لجن کشوندن

شنیده بودم که عشق هم مثل خیلی چیز های دیگه هر وقت که شروع میشه باید قبلش دست زیر دلت بذاری که وقت خراب شدن همه ارزو ها و امالت دلت یکهویی رو زمین نیفته اما باورم نمیشد

از هر چی عشق و علاقه و محبته بیزارم  و از کسانی که فکر میکنند واقعا عاشقند و پای بند

میدونی ،احساس ادما متغییره یک روز احساس میکنند خیلی عاشقند اونقدر عاشق که حتی عقل و منطق هم نمیتونه روی احساس و دلشون تاثیر بذاره اما روز بعد همه چی عوض میشه و ورق بر میگرده اونوقته که بهونه گیری شروع میشه اونوقته که علتها پاشونه میذارن جلو ، به این علت به اون دلیل ...........................

بعد یکطرف قضیه داغون میشه بی صبر و بی تحمل بی قرار  خسته خسته ،

روز ها و شبهاش جهنم میشن  فکر میکنه ،عذاب میکشه ،حسرت میخوره و همش از خودش میپرسه چرا؟

کجای کارمون اشتباه بود؟

چی شد؟ پس اون همه محبت اون همه عشق اون همه یکدلی اون همه...........................

و چرا های دیگه که بیجواب میمونن  ، میشی یک ادم منزوی و فکری ، دیگه حوصله هیچی رو نداری خسته و افسرده و در مونده 

بارها به خودت امید میدی که تحمل کن بذارش پا خدا  اون به جزای عملش میرسه  دلت میخواد یکجوری خودتو و دل شکستتو تسکین بدی

اما میبینی نمیشه  بعد میشنوی که میگن باید دوباره عاشق بشی تا بتونی جراحت اون زخم لعنتی درمون بشه

حالا دو راه پیش پات داری یا بسوزی و بسازی و منتظر بمونی که  طرف به سزای دلشکستنش برسه یا اینکه بیخیال شی و دوباره جرات دل بستن به خودت بدی  که صد البته  باز هم باید قبلش دست گذاشتن زیر دلت رو فراموش نکنی

اما یک راه سومی هم هست سعی کنی عاشق کنی و تلافیشو سر دهها نفر دیگه در بیاری اینجوری لااقل تو هم میشی مثل بقییه

گاهی احساس میکنم ظالم بودن خیلی بهتره  هیچ مظلومی موفق نیست، هیچ مظلومی پیشرفت نکرده ، هیچ مظلومی تو این دنیا وفا ندیده

به امید رسیدن به بهشت موعود جهنم رو تو این دنیا واسه خودمون خریدیم  حلا کی میتونه تضمین بده که در  اون دنیا هم به جرم مظلوم بودن جهنمی نشیم؟